Een aantal dagen voor vertrek
Door: Max van der Sijp
Blijf op de hoogte en volg Max
16 Mei 2016 | Nederland, Leiden
In mijn vorige verslag beschreef ik voornamelijk de “waarom”. Deze keer zal ik in meer detail gaan over de “hoe”: mijn planning. Het laatste deel (na terugkomst) zal gaan over hoe ik het er vanaf heb gebracht.
Over een paar uur vertrek ik naar Schiphol, en vlieg in de nacht van 17 op 18 mei via Moskou naar Mineralnye Vody. Daar wordt ik opgepikt door een taxi en reis ik richting de Russische Kaukasus.
Mount Elbrus ligt bijna tegen de grens met Georgië in de provincie Kabardino-Balkarië. De omliggende gebieden, in het Zuid-Westen van Rusland, staan enigszins bekend om hun politieke onrust. De conflicten met het naburige Tjetjenië en Georgië zijn bij velen wel bekend, maar ik werd geattendeerd op het negatieve reisadvies van ook het Elbrus gebied (opgelegd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken) door een geamuseerde huisgenoot, letterlijk de dag nadat ik de vliegtickets had geboekt. Zodoende vroeg ik raad bij het Nederlandse Consulaat in Moskou, welke de risico’s benadrukte vanwege de kans op (quote) “criminaliteit, ontvoering, gewapende conflicten, terroristische aanslagen, het ontploffen van mijnen en een oorlogssituatie”. Dit heb ik verder voor me gehouden: absoluut geen reden voor nog meer bezorgdheid bij familie en vrienden. Immers ontkende alle reisorganisaties, klimmers en zelfs de recentste voorjaarseditie van het Beversport-blad (360° magazine) dat daar in het toeristische Baksandal rond de populaire berg ook maar iets van te merken is. Maar mij hoefde ze natuurlijk niet te overtuigen.
Mijn uitvalsbasis in het Baksandal is het dorpje Cheget nabij Terskol, gelegen aan de voet van de Elbrus, op zo’n 2500m hoogte. Dat betekend een totale klim van meer dan 3000m tot de top. Deze klim (via de standaard zuidflank route) start ik volgens mijn planning op 19 mei, en duurt uiterlijk 9 dagen, tot 27 mei. De top zou je in theorie in 2 dagen kunnen bereiken, met gebruik van gondels tot 3800m en een overnachting in de hut daar (Barrel huts) of op 4100m (de Priyut/Diesel hut), mits je van tevoren optimaal geacclimatiseerd bent. Mijn geplande tocht neemt echter minstens 6 dagen in beslag (en hooguit 9) vanwege de bevoorrading en het acclimatisatieschema. In Nepal was ik na 2 nachten slapen boven de 3000m gestegen tot 5416m hoogte. Dat was heftig, maar ziek werd ik niet. Omdat de omstandigheden hier anders zijn wil ik minstens een extra nacht acclimatiseren. Veel klimmers maken een acclimatisatietocht op een andere berg in de omgeving, maar ik wil dat op de Elbrus zelf doen. Omdat ik geen gebruik zal maken van de gondels, ook niet voor mijn bevoorrading en uitrusting, is dit handig om ook een deel van de bepakking alvast mee omhoog te nemen. Vanwege angst voor een (knie) blessure wil ik niet met veel meer dan 20 kilo aan bepakking lopen, en de totale uitrusting weegt zo’n 23 kilo. Iets meer dan 6 kilo hiervan is eten voor 8 dagen: bijna 3500 calorieën per dag. De tent plus slaapmateriaal is ook zo’n 6 kilo, ik reken 4 kilo aan water, en de rest is kleding, kookgerei en toilet/ehbo-spullen.
Met de tent wil ik op 4700m hoogte een kampement maken, tussen de hutten en de top. Deze plek op de route (Pashtuhova Rocks) is een van de hoogste locaties die niet besneeuwd is (en je dus je tent op steen kan ankeren). Hogerop zijn ook de weersomstandigheden veelal te extreem om te bivakkeren. Hoe ik het stijgen en dalen exact ga verdelen moet ik ter plaatse bedenken, maar op dag 3 wil ik met de volledige bepakking in een berghut zijn, en op dag 5 zal op z’n vroegst een toppoging plaatsvinden. Dit zal erg afhankelijk zijn van mijn conditie, het acclimatiseren en erg belangrijk: het weer.
De weersvoorspellingen heb ik de afgelopen weken aandachtig gevolgd. Deze zijn iets wisselend (voor wat meer zekerheid zal ik moeten wachten tot ik op locatie ben) maar ik heb een aardig idee welke condities ik kan verwachten. In Nederland was het een waardeloos voorjaar, maar in het dal van mt. Elbrus klimmen de temperaturen nu pas tot boven het vriespunt, en op de top zakt deze tot gevoelstemperaturen onder de -30°C. Dit gepaard met rukwinden tot 65km/u en sneeuwval. De hele route zal waarschijnlijk besneeuwd zijn, maar hier heb ik het materiaal voor. Slecht zicht zal het meest belemmerend kunnen zijn. Het eerste deel tot de hutten zal ik parallel lopen aan de gondels, daarboven wordt de route aangegeven met een pad door de sneeuw en paaltjes, maar met erg dichte mist en/of zware sneeuwval zal ik evengoed geen zelfstandige toppoging doen. Ik heb weliswaar een soort GPS-systeem, maar zie dit meer als een noodmiddel dan als gids; Voor mijn smartphone heb ik een app gekocht die zonder mobiel netwerk GPS data kan ontvangen van satellieten. Ik neem meerdere powerbanks mee, en van mijn broer heb ik voor mijn verjaardag een set zonnepanelen gekregen die smartphones op kan laden. Mobiel bereik is er tot 5000m maar verwacht evengoed geen updates wanneer ik niet in het dal ben.
In de afgelopen weken trainde ik tot 6 keer per week, zo’n 6 tot 16km hardlopen, of ging wandelen met mijn rugtas en 20 kilo water. In de omgeving van Leiden zie je veel andere hardlopers. Je begroet elkaar vluchtig met een vriendelijk knikje. Ze trainen voor een sport, een marathon of een strak lichaam voor de zomermaanden, bedacht ik me. En ik trainde om de top te halen, denk je vast. Maar even vaak speelde een ander scenario in mijn gedachten, een die me nòg meer motiveerde. Ik trainde ook zodat ik niet door totale uitputting op zou geven wanneer ik op hoogte in de problemen zou komen. In een storm, of met een blessure: het maalde door m’n hoofd. Die motivatie had ik nodig, ik móest zo goed mogelijk trainen. Aan dit aspect van mijn voorbereidingen zou het dan niet liggen, en ik zou het mezelf dan niet kwalijk kunnen nemen dat ik niet méér had gedaan.
De afgelopen weken heb ik vaak genoeg nonchalant gereageerd op terecht gestelde vragen. “Doe je wel voorzichtig?", "kom je wel heelhuids thuis?”, waarop mijn standaard antwoord was: “Ik ga mijn best doen”.
Maar ik heb goed en serieus nagedacht over een hoop aspecten van deze reis. Ik vertrouw op mezelf en op mijn voorbereidingen. Evengoed vind ook ik het spannend. Natuurlijk vind ook ik het spannend. Wat zou er anders zo leuk aan zijn?!
Tot over 2 weken!
Over een paar uur vertrek ik naar Schiphol, en vlieg in de nacht van 17 op 18 mei via Moskou naar Mineralnye Vody. Daar wordt ik opgepikt door een taxi en reis ik richting de Russische Kaukasus.
Mount Elbrus ligt bijna tegen de grens met Georgië in de provincie Kabardino-Balkarië. De omliggende gebieden, in het Zuid-Westen van Rusland, staan enigszins bekend om hun politieke onrust. De conflicten met het naburige Tjetjenië en Georgië zijn bij velen wel bekend, maar ik werd geattendeerd op het negatieve reisadvies van ook het Elbrus gebied (opgelegd door het Ministerie van Buitenlandse Zaken) door een geamuseerde huisgenoot, letterlijk de dag nadat ik de vliegtickets had geboekt. Zodoende vroeg ik raad bij het Nederlandse Consulaat in Moskou, welke de risico’s benadrukte vanwege de kans op (quote) “criminaliteit, ontvoering, gewapende conflicten, terroristische aanslagen, het ontploffen van mijnen en een oorlogssituatie”. Dit heb ik verder voor me gehouden: absoluut geen reden voor nog meer bezorgdheid bij familie en vrienden. Immers ontkende alle reisorganisaties, klimmers en zelfs de recentste voorjaarseditie van het Beversport-blad (360° magazine) dat daar in het toeristische Baksandal rond de populaire berg ook maar iets van te merken is. Maar mij hoefde ze natuurlijk niet te overtuigen.
Mijn uitvalsbasis in het Baksandal is het dorpje Cheget nabij Terskol, gelegen aan de voet van de Elbrus, op zo’n 2500m hoogte. Dat betekend een totale klim van meer dan 3000m tot de top. Deze klim (via de standaard zuidflank route) start ik volgens mijn planning op 19 mei, en duurt uiterlijk 9 dagen, tot 27 mei. De top zou je in theorie in 2 dagen kunnen bereiken, met gebruik van gondels tot 3800m en een overnachting in de hut daar (Barrel huts) of op 4100m (de Priyut/Diesel hut), mits je van tevoren optimaal geacclimatiseerd bent. Mijn geplande tocht neemt echter minstens 6 dagen in beslag (en hooguit 9) vanwege de bevoorrading en het acclimatisatieschema. In Nepal was ik na 2 nachten slapen boven de 3000m gestegen tot 5416m hoogte. Dat was heftig, maar ziek werd ik niet. Omdat de omstandigheden hier anders zijn wil ik minstens een extra nacht acclimatiseren. Veel klimmers maken een acclimatisatietocht op een andere berg in de omgeving, maar ik wil dat op de Elbrus zelf doen. Omdat ik geen gebruik zal maken van de gondels, ook niet voor mijn bevoorrading en uitrusting, is dit handig om ook een deel van de bepakking alvast mee omhoog te nemen. Vanwege angst voor een (knie) blessure wil ik niet met veel meer dan 20 kilo aan bepakking lopen, en de totale uitrusting weegt zo’n 23 kilo. Iets meer dan 6 kilo hiervan is eten voor 8 dagen: bijna 3500 calorieën per dag. De tent plus slaapmateriaal is ook zo’n 6 kilo, ik reken 4 kilo aan water, en de rest is kleding, kookgerei en toilet/ehbo-spullen.
Met de tent wil ik op 4700m hoogte een kampement maken, tussen de hutten en de top. Deze plek op de route (Pashtuhova Rocks) is een van de hoogste locaties die niet besneeuwd is (en je dus je tent op steen kan ankeren). Hogerop zijn ook de weersomstandigheden veelal te extreem om te bivakkeren. Hoe ik het stijgen en dalen exact ga verdelen moet ik ter plaatse bedenken, maar op dag 3 wil ik met de volledige bepakking in een berghut zijn, en op dag 5 zal op z’n vroegst een toppoging plaatsvinden. Dit zal erg afhankelijk zijn van mijn conditie, het acclimatiseren en erg belangrijk: het weer.
De weersvoorspellingen heb ik de afgelopen weken aandachtig gevolgd. Deze zijn iets wisselend (voor wat meer zekerheid zal ik moeten wachten tot ik op locatie ben) maar ik heb een aardig idee welke condities ik kan verwachten. In Nederland was het een waardeloos voorjaar, maar in het dal van mt. Elbrus klimmen de temperaturen nu pas tot boven het vriespunt, en op de top zakt deze tot gevoelstemperaturen onder de -30°C. Dit gepaard met rukwinden tot 65km/u en sneeuwval. De hele route zal waarschijnlijk besneeuwd zijn, maar hier heb ik het materiaal voor. Slecht zicht zal het meest belemmerend kunnen zijn. Het eerste deel tot de hutten zal ik parallel lopen aan de gondels, daarboven wordt de route aangegeven met een pad door de sneeuw en paaltjes, maar met erg dichte mist en/of zware sneeuwval zal ik evengoed geen zelfstandige toppoging doen. Ik heb weliswaar een soort GPS-systeem, maar zie dit meer als een noodmiddel dan als gids; Voor mijn smartphone heb ik een app gekocht die zonder mobiel netwerk GPS data kan ontvangen van satellieten. Ik neem meerdere powerbanks mee, en van mijn broer heb ik voor mijn verjaardag een set zonnepanelen gekregen die smartphones op kan laden. Mobiel bereik is er tot 5000m maar verwacht evengoed geen updates wanneer ik niet in het dal ben.
In de afgelopen weken trainde ik tot 6 keer per week, zo’n 6 tot 16km hardlopen, of ging wandelen met mijn rugtas en 20 kilo water. In de omgeving van Leiden zie je veel andere hardlopers. Je begroet elkaar vluchtig met een vriendelijk knikje. Ze trainen voor een sport, een marathon of een strak lichaam voor de zomermaanden, bedacht ik me. En ik trainde om de top te halen, denk je vast. Maar even vaak speelde een ander scenario in mijn gedachten, een die me nòg meer motiveerde. Ik trainde ook zodat ik niet door totale uitputting op zou geven wanneer ik op hoogte in de problemen zou komen. In een storm, of met een blessure: het maalde door m’n hoofd. Die motivatie had ik nodig, ik móest zo goed mogelijk trainen. Aan dit aspect van mijn voorbereidingen zou het dan niet liggen, en ik zou het mezelf dan niet kwalijk kunnen nemen dat ik niet méér had gedaan.
De afgelopen weken heb ik vaak genoeg nonchalant gereageerd op terecht gestelde vragen. “Doe je wel voorzichtig?", "kom je wel heelhuids thuis?”, waarop mijn standaard antwoord was: “Ik ga mijn best doen”.
Maar ik heb goed en serieus nagedacht over een hoop aspecten van deze reis. Ik vertrouw op mezelf en op mijn voorbereidingen. Evengoed vind ook ik het spannend. Natuurlijk vind ook ik het spannend. Wat zou er anders zo leuk aan zijn?!
Tot over 2 weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
